Τρία δεκαοκτώ - Θράσος Καμινάκης
Από τη μια άκρη της γης στην άλλη, ήρωες δεμένοι μεταξύ τους με τα δεσμά μιας δύσκολης ενηλικίωσης. Μοιάζουν όλοι τους μέλη μιας τεράστιας δυσλειτουργικής οικογένειας. Ζουν σε σπίτια ή σε ιδρύματα που απειλούνται από τα ίδια τους τα δομικά υλικά. Ριγμένοι στον κόσμο, βυθομετρούν τον εαυτό τους μπροστά σε κρίσιμες προσωπικές αποφάσεις ή κοινωνικές αλλαγές. Κυνηγώντας τα όνειρά τους, γκρεμίζουν τις αυταπάτες τους από ένα αναφομοίωτο παρελθόν, το παρόν τους γίνεται χωνευτήρι για τα ανοιχτά τους θέματα και βάφει το μέλλον τους με τα χρώματα της ανησυχίας. Μόνο μια θυσία ή ένα θαύμα μπορούν να ξεκλειδώσουν τις φυλακές, που μέσα τους παγιδεύονται οι ίδιοι ή παγιδεύουν άλλους. Συνήθως –στιγμές πριν να χαθούν όλα– μια κίνηση θάρρους, αγάπης ή εξιλέωσης οδηγεί στην επόμενη ιστορία ζωής, που συνδέεται μυστικά (318) με την προηγούμενη με ίση αγωνία. Η πίστη κερδίζεται με πολλές απώλειες και με μια πράξη που υπερβαίνει τον ανθρώπινο εγωισμό.
Το Λαζαρέτο της Σύρου - Θράσος Καμινάκης
Από τα πρώτα κιόλας χρόνια, μετά την Ελληνική Επανάστασητου 1821, η πανούκλα, όπως και πολλές άλλες μεταδοτικές ασθένειες, εκδηλώθηκαν σποραδικά, με τη μορφή επιδημίας, κυρίως σε λιμάνια κοντά στις πόλεις, και στα νησιά της Ελλάδας που είχαν συμμετάσχει στον πόλεμο, εξ αιτίας της συρροής πολυάριθμων ελληνικών και συμμαχικών πλοίων.
Ιστορίες μικρού μήκους - Συλλογή κειμένων
Είκοσι ήταν οι νέοι λογοτέχνες του Μικρού Πολυτεχνείου στον «Κήπο με τα μπονζάι» του 2019 και είκοσι ένας είναι τώρα με τις «Ιστορίες μικρού μήκους» το 2020. Όλοι τους θήτευσαν σε εργαστήρια για το Μικροδιήγημα και νιώθω ευτυχής που μπορώ, με την ευκαιρία, να σας τους παρουσιάσω μέσα από τα «ολοδικά τους λόγια» που μιλούν ξάστερα για τα έργα τους. Απολαύστε τους
Ο Κήπος με τα Μπονζάι - Συλλογή κειμένων
Συλλογή κειμένων μικρής φόρμας (Μπονζάι) νέων Ελλήνων λογοτεχνών, που διδάχθηκαν την τεχνική στο Μικρό Πολυτεχνείο.
Επί λέξει - Η τάξη της Λίνας - Συλλογή κειμένων
Σ' αυτές τις συναντήσεις πέφταμε όλοι με καρδιά σ' αυτή τη μάχη για δημιουργική έκφραση. Δινόταν κάθε φορά ένα θέμα κι άλλος σε πεζό λόγο άλλος σε έμμετρο, συνέθετε το κείμενό του. Το διαβάζαμε όλοι μπροστά σε όλους, για να δοθεί το μπράβο, ή το ξανά, ή κάποιες επί μέρους παρατηρήσεις, που θα ωφελούσαν.
Απλο ποίηση - Μέμα Γενεράλη
Μάθαμε για τον έρωτα απ’ τις αφίσες. Στα μισάνοιχτα χείλη που υπόσχονταν τη ζωική λούφα κολλήσαμε τα χείλη μας. Κι ήταν η γεύση του glossy paper στυφή. Και φτύσαμε. Όχι, δεν ήταν απλοποίηση. Ήταν παραποίηση.
Ήλιος στο μπαλκόνι - Μαρία Χουσάκου
Σ' αυτές τις συναντήσεις πέφταμε όλοι με καρδιά σ' αυτή τη μάχη για δημιουργική έκφραση. Δινόταν κάθε φορά ένα θέμα κι άλλος σε πεζό λόγο άλλος σε έμμετρο, συνέθετε το κείμενό του. Το διαβάζαμε όλοι μπροστά σε όλους, για να δοθεί το μπράβο, ή το ξανά, ή κάποιες επί μέρους παρατηρήσεις, που θα ωφελούσαν.
αυτονόητα - Μαρία Γεωργαλά-Καρτούδη
«Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται». «Είναι φως φανάρι». «Θέλει και ρώτημα;» Όλα όσα ευκόλως παραλείπονται τα θεωρούμε «αυτονόητα». Τι είναι όμως τα αυτονόητα;
Σώματα δίχως χρόνο - Δέσποινα Σιμάκη
Σ' αυτές τις συναντήσεις πέφταμε όλοι με καρδιά σ' αυτή τη μάχη για δημιουργική έκφραση. Δινόταν κάθε φορά ένα θέμα κι άλλος σε πεζό λόγο άλλος σε έμμετρο, συνέθετε το κείμενό του. Το διαβάζαμε όλοι μπροστά σε όλους, για να δοθεί το μπράβο, ή το ξανά, ή κάποιες επί μέρους παρατηρήσεις, που θα ωφελούσαν.
Ως το ανέφικτο - Μαρία Χριστινάκη
Έρχονται συχνά με το αεράκι ευωδιές απ’ τον διπλανό κήπο· γαζία ως το φθινόπωρο την άνοιξη οι νεραντζιές ρόδα και γιασεμιά το καλοκαίρι. Μα εγώ μονάχα ένα γεράνι ταπεινό έχω στο μπαλκόνι μου· αυτό ποτίζω. Όμοια, την ποίησή μου. Μαρία Χριστινάκη
Όαση - Γεωργία Μπίρμπα
Κυκλοφόρησε η πρώτη ποιητική συλλογή της Γεωργίας Μπίρμπα, στην οποία περιλαμβάνονται 40 ποιήματα σε τέσσερις ενότητες: Έρωτας, Παρίσι, Κόσμος, Λέξεις. Η «Όαση» δεν είναι παρά η πόρτα που άνοιξε η ίδια για να βγει και να περπατήσει στους δρόμους της Γραφής, ελεύθερη και δυνατή».
Η Απαγορευμένη Αίθουσα - Φωτεινή Αποστολοπούλου
Έτος 2198 μ.Χ. Στη Γη δεν υπάρχει πια τεχνολογία, δεν υπάρχουν επιστήμονες. Εκδιώχθηκαν όλοι πριν από εκατό χρόνια και ζουν στον Πλανήτη που έχουν κατασκευάσει, τον Πλανήτη ΜΒ (Μη Βία). Έναν Πλανήτη χωρίς βία, χωρίς τέχνη, χωρίς προβλήματα. Από τη Γη φτάνουν στον Πλανήτη ΜΒ κυνηγημένοι, ένας άντρας, ο Τζιμ, και μία γυναίκα, η 42. Ο ερχομός των δύο Γήινων φέρνει μεγάλες ανατροπές στον Πλανήτη ΜΒ. Κι ενώ η αγωνία για την κατάσταση της Γης κορυφώνεται, αποκαλύπτονται οι πολιτικές ίντριγκες και τα κίνητρα των κατοίκων του Πλανήτη ΜΒ, η κρυφή αποστολή του Τζιμ στη Γη, φανερώνεται για πρώτη φορά το μεγάλο μυστικό της Απαγορευμένης Αίθουσας, ο καταλυτικός ρόλος της 42 και η σημασία της Τέχνης στη σωτηρία της Γης.
Όταν δακρύζει ο λύκος - Πρόδρομος Κοσμίδης
«Δεν θα σε ξαναφωνάξω», του είπα, όταν κάρφωσα το σταυρό στο λασπωμένο προσκέφαλο της Σοφίας. «Φεύγω. Μείνε εσύ με τους ανθρώπους. Εγώ θα πάω με τα’ αγρίμια».
Τα χρόνια που με σφράγισαν - Γεωργία Μπίρμπα
Είναι περίεργο πώς ξεκλειδώνει η μνήμη και αρχίζεις να θυμάσαι. Ειλικρινά, δεν περίμενα ότι θα ξύπναγαν τόσες αναμνήσεις, που ήταν καλά κρυμμένες για πολλά χρόνια στα βάθη της ψυχής μου. Πρόσωπα, ονόματα, γεγονότα, πόλεις, δρόμοι, αξιοθέατα. Όσο με πήγε μακριά η μνήμη μου, τα κατέγραψα. Το μόνο που δεν μπόρεσα να μεταφέρω σήμερα είναι τα συναισθήματα.
λειψό πλευρό - Έμμυ μπαξοπούλου
Η πρώτη ποιητική συλλογή της έμμυς μπαξοπούλου περιλαμβάνει τις ενότητες ποιημάτων της: λειψό πλευρό, στη χώρα του ποτέ, λαϊκή απογευματινή, η μουσική της επιθυμίας, η βαρύτητα και τ’ αηδόνι μαζί.
Ό,τι απομένει δαίμονες και άγγελοι - Έμμυ Μπαξοπούλου
Πέντε ενότητες συνυπάρχουν στη δεύτερη ποιητική συλλογή της Έμμυς Μπαξοπούλου «Ό,τι απομένει δαίμονες και άγγελοι» (ομοιοστασία, παρεμβολή στην οθόνη μια μικρούλα καρδιά, με τις γοργόνες ανεβαίνει κι η απόκρημνη ομίχλη, ό,τι απομένει δαίμονες και άγγελοι, μπαλάντα για ένα καλοκαίρι)
Απομεσήμερο - Στέργιος Κωνστατζίκης
Υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν καταλαβαίνω. Δεν ρωτάω όμως, για να μη με νομίσουν για χαζό. Δεν μπορώ να διηγηθώ ούτε ένα ανέκδοτο. Δεν λέω ενδιαφέρουσες ιστορίες. Κι ας γράφω πότε πότε. Κι ας παίζω ρόλους στο θέατρο. Ό,τι απαιτεί χρόνο δεν με αφορά. Δεν έχω πάθη. Ούτε καν με τον τζόγο. Με το ποδόσφαιρο ασχολούμαι κάπως, αλλά μόνο όταν πάει καλά η ομάδα μου. Ξυπνάω αργά. Εφημερίδα -μια πολιτική, μια αθλητική-, φαγητό έτοιμο από το μαγαζί, κατάκλιση, τηλεόραση, ύπνος. Δεν επισκέπτομαι ποτέ τον κήπο μου. Τον φροντίζει ο γείτονας. Να περνάμε ευχάριστα. Να καλοπερνάμε. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Υπνοβάτες - Θράσος Καμινάκης
Ένα ημερολόγιο - νυχτολόγιο για το 2025, με ένα μουσικό έργο σε 12 πράξεις με τραγούδια για Υπνοβάτες με ιστορίες για Συνοικισμούς Ονείρων με κρυμμένα ποιήματα μέσα στις ιστορίες με όνειρα που θα καταγράψεις κι εσύ. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)
Στάσιμο κύμα - Πηνελόπη Μιχαλακοπούλου
Σαράντα πέντε ιστορικοί και εξήντα διπλωμάτες. Γυναίκες απ' τη Ζάκυνθο λένε την ιστορία. Πρώτη πληγή το χέρι σου που χάλασε στους Μύλους. Σε Γάλλων μπρίκι ανέβηκες να σ' το γιατροπορέψουν. Το τύλιγες και το 'κρυβες μη δούνε και τρομάξουν. Τσάκισε και το χέρι σου, τσάκισε και την πένα. Εσύ δεν ξέρεις τί έπαθες ξέρουμε εμείς για σένα τώρα. Με Hermes μαντίλι στο λαιμό. H Eλευθερία οδηγάει το λαό.
Αντίο, δεντρόσπιτο - Φαναριώτης Σπύρος
Είμαι ζωντανός ακόμα, κι αυτό είναι που μετράει στην τελική. Μέσα στη ζούγκλα μπορεί να μην έχω τις ανέσεις που είχα πριν, αλλά νιώθω καλύτερα. Για παράδειγμα, δεν έχω νερό αν δεν προνοήσω με το που βρέξει να μαζέψω αρκετό από τα φύλλα. Εκτός από νερό, το φύλλωμα μου προσφέρει και στέγη. Προσωρινή τουλάχιστον. Έτσι κι αλλιώς, ποτέ μου δεν ένιωσα «σπίτι» πάνω στο Δέντρο. Όσον αφορά την τροφή, είναι το μόνο χρήσιμο που μας έμαθαν στο σχολείο· καλό το κρέας, καλή και η μαγειρική, αλλά το να κόβεις κατευθείαν από το κλαδί τον καρπό και να τον δαγκώνεις, σου δίνει μια άλλη ελευθερία. Έγινα μέρος μιας γαλήνιας αλυσίδας όπου κανένας δεν βλάπτει κανέναν. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι σαν κι εμένα σε απόκρημνα κλαδιά. Άλλοι εξερευνητές και άλλοι ασκητές. Έχουμε ένα κοινό: δεν ενοχλούμε ο ένας τον άλλον. Μοιραζόμαστε όσα έχει να μας προσφέρει το Δέντρο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Είκοσι τέσσερις φορές κόλλυβα - Κάτια Μαγγιώρου
Πόσοι θάνατοι χωράνε σε ένα ημερολόγιο; Μα όσες και οι μέρες του ημερολογίου!· και ακόμη περισσότεροι. Περιτριγυριζόμαστε από τόσο θάνατο, αλλά δε μιλάμε εύκολα για αυτόν. Και συνήθως, όταν το κάνουμε, το κάνουμε κάπως άτσαλα και γραφικά. Σε αυτά τα είκοσι τέσσερα σύντομα διηγήματα –τα οποία ομοιάζουν σε φωτογραφικά κλικ– η Κάτια Μαγγιώρου δίνει στον θάνατο διαφορετικές οπτικές, βάζοντάς τον κάθε φορά σε έναν χώρο διαφορετικό, δίνοντάς του μία ποιότητα διαφορετική και μία ιστορία που αξίζει στον καθένα· και προπάντων έναν διαφορετικό τρόπο, γιατί όπως καμία ζωή δεν είναι ίδια,έτσι και κανένας θάνατος δεν είναι ίδιος! Είκοσι τέσσερις ιστορίες με πολύ θάνατο αλλά και πολλή ζωή, από τη δεκαετία του ’60 μέχρι και το έτος 2133 – ή, σύμφωνα με την Οικουμενική Διακυβέρνηση και το διάταγμά της, μέχρι την 74η ημέρα 55 Ο.Δ. Ιστορίες γεμάτες τρυφερότητα, απογοητεύσεις, όνειρα, έρωτες, κλάματα, εκδίκηση, ήττες, μάχες και ειρήνες, με όχημα άλλοτε την πραγματικότητα και άλλοτε τη φαντασία. Δρασκελίζουμε λοιπόν μαζί της αυτήν τη στιγμή, τη μοναδική για όλους και για όλες μας –όπως και η γέννηση–, χωρίς δραματοποιήσεις και υπερβολές.
Homo Nebulus - Φώτης Βλαστός
Δύο κόσμοι, δύο εποχές: το σήμερα και η ύστερη νεολιθική εποχή. O ίδιος γεωγραφικός χώρος: η λίμνη Λεμάν της Ελβετίας και τα κοντινά όρη του Ιούρα. Επτά Ευρωπαίοι ζούνε τη συναισθηματική και επαγγελματική ακμή τους στις όχθες της ελβετικής λίμνης. Στριμωγμένοι ανάμεσα στην ανάγκη για αυθεντία και στην αναζήτηση της οικειότητας, ασχολούνται όλο και περισσότερο με την ενδοσκόπηση και την «εικόνα του εαυτού τους» στον καθρέφτη τους και στα μάτια των οικείων τους. Μακριά από τις απαρχές του πολιτισμικού θαύματος που διαμόρφωσε τα «αυτονόητα» της ζωής τους, οι Ευρωπαίοι συναντούν το αρχέγονο πρόπλασμα της εικόνας του εαυτού που πασχίζουν να φιλοτεχνήσουν. Επτά ήρωες, επτά προπλάσματα. Οι νεολιθικοί καταυλισμοί γίνονται το σκηνικό του σταδιακού εκπολιτισμού των πρωτο-ηρώων μέσα σ’ έναν κόσμο που μεταβάλλεται δραματικά, καθώς λιώνουν οι πάγοι. Η ταυτότητα του κάθε ήρωα ολοκληρώνεται, έτσι, αναδρομικά. Καθώς ο προϊστορικός κόσμος αποσαθρώνεται, ο πυρήνας του κοινωνικοποιημένου ανθρώπου παραμένει αμετάβλητος: αναζητά πάντοτε αυθεντία και οικειότητα· αλλιώς, ασφάλεια κι ελευθερία
Το όνομά μας είναι Κατερίνα - Αλίνα Τριανταφύλλου
Θα είμαστε πάντα πρώτες −το ξέρω πια καλά− φάροι άπιαστοι και μακρινοί πάνω μου να σκάνε τα κύματα λίγο πριν το θαμπό σου φως χαράξει την πορεία (Από το ποίημα «Πρωτότοκες»)
Χορτόζουμο - Βίκυ Τζελέπη
Ποίηση εξωστρεφής. Ποίηση με άποψη. Ποίηση που δεν παγιδεύεται σε κλειστά σχήματα και μάταιες αυτοαναφορικότητες. Η Βίκυ Τζελέπη αλιεύει από το παρελθόν αλλά τροφοδοτεί το παρόν και το μέλλον. Ποίηση συγκινητική, ατόφια, τρυφερή και τραχιά όπου πρέπει. Παρήγορο που στις μέρες μας διαβάζουμε τέτοιους στίχους που δεν αποκρύπτουν σκόπιμα, αλλά φέρονται απλόχερα στις λέξεις για να πουν όσα είναι ανάγκη να ειπωθούν. Ο Νίκος Ζούδιαρης γράφει στον πρόλογό του: «Η ανθρωπιά, η αλληλεπίδραση, η αίσθηση της κοινής μοίρας, η λειτουργία του χρόνου, οι παραδοχές της, οι απόψεις της, ο τρόπος που αντιλαμβάνεται το Όλο, διατρέχουν το έργο αποδιδόμενα με αξιοθαύμαστα περιστατικά ποιητικής ομορφιάς». Κείμενο οπισθoφύλλου Χορτόζουμο Όταν βράζαμε χόρτα στο σπίτι, ο πατέρας μου πάντα ζητούσε από τη μάνα μου να κρατήσει αρκετό από το πικρό ζουμί του βρασίματος. Το ζέσταινε αργότερα –ειδικά τα κρύα βράδια– το έβαζε σε ποτήρι, έστυβε μισό λεμόνι, αλάτι και δυο σταγόνες λάδι. Έτσι έμαθα και ’γω κοντά του και είναι ως σήμερα ένα από τ’ αγαπημένα μου ροφήματα. Θυμάμαι το συνωμοτικό του χαμόγελο κάθε φορά που το απολαμβάναμε παρέα και δεν ξέρω αν ήταν εκείνες οι στιγμές ή κάποιες άλλες πολύτιμες που περάσαμε μαζί, που μ’ έμαθαν πως η ζωή έχει ουσία ακόμα κι όταν είναι πικρή. Το κόλπο είναι να τη ζεσταίνεις πρώτα πάνω στην καρδιά σου. Μετά να τη σοκάρεις στύβοντας ένα λεμόνι. Και αφού τη νοστιμίσεις με μια τσιμπιά αλάτι, να σταλάζεις επάνω δυο σταγόνες λάδι, τη δύναμή σου, να επιπλέει, να μπορείς να τη βλέπεις να παίρνεις κουράγιο.
ΞΕΦΩΤΟ - Δεκαοχτώ νέοι λογοτέχνες με οδηγό τον Νίκο Ζούδιαρη
Το βιβλίο αυτό γεννήθηκε από ένα ταξίδι που ξεκινήσαμε με μια ομάδα ανήσυχων λογοτεχνών – ταξιδευτών, που υπογράφουν την παρούσα συλλογή. Καράβι μας ήταν το σεμινάριο με τίτλο Το Ξέφωτο, που ναυπηγήθηκε με επίγνωση, πείρα και εμπιστοσύνη στο πρόσωπό μου από τον Θράσο Καμινάκη στο Μικρό Πολυτεχνείο (Φθινόπωρο 2017 – Άνοιξη 2018) και χάρτης μας, η Ιστορία της Ευρωπαϊκής Λογοτεχνίας. Ξεκινήσαμε από τους Προβηγκιανούς τροβαδούρους του Μεσαίωνα, διανύοντας την απόσταση έως και την ύστερη Νεωτερικότητα. Παρακολουθήσαμε τις σφοδρές εξελίξεις που ξέσπασαν από τα τέλη του 18ου αιώνα και μετά σε όλα τα επίπεδα στην Ευρωπαϊκή κοινωνία (οικονομία, υγεία, τεχνολογία, επιστήμες, πολιτική), υπό το πρίσμα της αλληλεπίδρασής τους με τις Τέχνες, εστιάζοντας στην ποίηση. Τα ποιήματα και πεζά που δημοσιεύονται εδώ από τους συμμετέχοντες – υψηλής καλλιτεχνίας, κατά τη γνώμη μου -, δίνουν την ευκαιρία στον αναγνώστη να διατρέξει την ίδια απόσταση, μα κυρίως, συνιστούν ικανή πρόκληση να αφουγκραστεί κανείς μια επερχόμενη νέα ποίηση. Αυτό γίνεται φανερό στο ύφος και τη θεματολογία, όπου ακόμα και όταν υπηρετείται το ταξίδι, διαφαίνεται ένας πολυδιάστατος νέος ποιητικός στοχασμός, απαλλαγμένος από δεσμεύσεις και προτάγματα. Γνωρίζοντας τους υπογράφοντες τη συλλογή μία προς μία, έναν προς έναν, βαθιά υπερήφανος για εσάς, ευτυχής που ήμουν ο εισηγητής, δηλώνω πως είναι τιμή μου να προλογίζω τα πονήματά σας, εδώ, στις φιλόξενες Εκδόσεις ΛΟΓΟ_ΤΥΠΟ.
Νοτισμένες Εξομολογήσεις - Συλλογή Άσπας Κορωνάκη
Όταν πρώτο-φανέρωσε η Άσπα ποίημά της, επικράτησε βουβός θαυμασμός και αμέσως μετά ενθουσιώδης παραδοχή από όλους μας. Ήταν στο πλαίσιο του σεμιναρίου Ποίηση και Φιλοσοφία του οποίου εισηγούμουν, στο Μικρό Πολυτεχνείο. Όλο το διάστημα μετά φακέλωνε τα καλύτερά της, όπως όλοι. «Βάλτο στον φάκελο», λέγαμε μεταξύ χαράς και αστείου, όταν κάτι μας άρεσε πολύ και εννοούσαμε: βάλτο προς έκδοση. Η ποίηση της Άσπας είναι στοχασμοί στη σιωπή. Ολιγόλογη όπως είναι η ίδια, διαβάζοντάς την, αποκομίζει κανείς την αίσθηση ότι κρυφοκοιτάει μέσα από ένα παράθυρο του σήμερα, έξω. Όπου «έξω», δεν διαδραματίζεται το αύριο, ως συνήθως, αλλά το παρελθόν – και μέσα, το σήμερα. Το «τώρα» της είναι οι στιγμές όπου στερεώνει την απαντοχή της. Θυμάται και σημειώνει απόηχους ανθρώπων ή καταστάσεων με ειλικρίνεια, ευαισθησία και σεβασμό στις απώλειές της. Σε όλο αυτό και η ίδια συχνά λειτουργεί ως παρατηρητής. Με ελλειπτικό λόγο, συγκινητικά εξομολογητική και υψηλής αισθητικής έκφραση, περιγράφει και αυτό-περιγράφεται σε τρίτο ή σε πρώτο πρόσωπο. Συναισθηματική μεν, αλλά δεν εστιάζει στο συναίσθημα καθ̓ εαυτό, μόνο δημιουργείται, εν τέλει, μια νέα εμπειρία μέσω αυτού. Καλό δρόμο, Άσπα μου. Σ̓ ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη. Να τα λέμε.
ΟΜΑΔΑ ΕΛΕΓΧΟΥ - Κώστας Μαυράκης
Ένα ερευνητικό κέντρο πειραματικής ψυχολογίας απομονωμένο σε ένα μικρό νησί του Ειρηνικού Ωκεανού. Τέσσερις άνθρωποι - δύο ερευνητές και δύο εθελοντές - μπλεγμένοι σε περίπλοκα παιχνίδια εξουσίας και έρωτα. Καθώς διαπραγματεύονται τις σχέσεις με τους γύρω τους, αναζητούν και τη δική τους ταυτότητα. Οι ερευνητές είναι αφοσιωμένοι στη μελέτη της ανθρώπινης συμπεριφοράς, ενώ οι εθελοντές βρίσκονται στο νησί για να συμμετάσχουν στα πειράματα. Όπως γίνεται φανερό, ερευνητές και εθελοντές δυσκολεύονται εξίσου να κατανοήσουν τι συμβαίνει μέσα τους και να τιθασεύσουν τις παρορμήσεις τους. Ένα πολυφωνικό μυθιστόρημα για τις επιλογές που μας εγκλωβίζουν και τις επιλογές που μας απελευθερώνουν. Μια αλληγορία για τους προβληματισμούς και τα αδιέξοδα των ανθρώπων του Δυτικού κόσμου.
Στην αυγή του κόσμου - Βάσω Δενδροπούλου
Η δεκαπεντάχρονη Ηώ, που στην ελληνική μυθολογία ήταν η Θεά της Αυγής, το σκάει από το σπίτι της, μην αντέχοντας το διαζύγιο των δικών της, την υποκριτικά επιφανειακή ζωή ενός δήθεν καθωσπρεπισμού που της επέβαλλε η μητέρα της, καθώς και την αδιαφορία του πατέρα της. Ο Βαχίντ, που στην περσική μυθολογία το όνομά του σημαίνει μοναδικός, νεαρός Ιρανός μετανάστης, το σκάει από τη δομή φιλοξενίας που διέμενε, μην αντέχοντας τα όσα βίαια περνούσε. Οι δρόμοι τους συναντιούνται, όταν και οι δύο, πέφτουν θύματα ενός εγκληματικού κυκλώματος στην Αθήνα. Η ζωή τους απειλείται άμεσα. Μέσα σ' αυτό τον ζοφερό κόσμο της πορνείας, της παιδικής εκμετάλλευσης, της κλεψιάς, των ναρκωτικών, αναζητούν έξοδο διαφυγής για να επιβιώσουν. Η κοινή τους αγάπη για τους ελληνικούς και περσικούς μύθους, γεννά ένα σύγχρονο μύθο, προκειμένου να αντέξουν την εφιαλτική πραγματικότητα. Δυο πανάρχαιοι πολιτισμοί, ο ελληνικός και ο περσικός, στήνουν γέφυρα για να οδηγήσουν την Ηώ και τον Βαχίντ, μετά το τέλος της οδυνηρής τους περιπέτειας, σε ένα νέο κόσμο βασισμένο στα θεμέλια της αγάπης και της δικαιοσύνης. Ο ορθολογισμός της Δύσης και η σοφία της Ανατολής, γίνονται α δρόμος για την επαναμάγευση του κόσμου. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Τη γλώσσα της την πέταξαν στη γάτα - Αντωνία Μποτονάκη
Ρωτά ο νεκρός: Γιατί δε μ' έκλαψες; Τι να του πω; Τον έκλαιγα όσο ζούσε. Θα 'πρεπε να 'ναι ευχαριστημένος. [Από την έκδοση] «Αν βασικό εργαλείο στην ιστορία της νεότερης ποίησης, μέχρι πρότινος τουλάχιστον, υπήρξε σταθερά ο λόγιος γραπτός λόγος, η ποιητική ιδιόλεκτος της Μποτονάκη έχει κεντρωθεί με την αβίαστη προφορική ομιλία. Αλλά δεν είναι μόνο διότι τα ιδιώματα, απαλλαγμένα από τους ρυθμιστικούς κανόνες της κοινής γλώσσας, αναδεικνύουν την εξομολόγηση, τη μνήμη και το προσωπικό βίωμα ενός ξεχασμένου παρελθόντος. Ούτε μόνο επειδή η προφορική ομιλία προβάλλει τη μαρτυρία του απλού ανθρώπου που μιλά με αυθεντικότητα για την προσωπική του εμπειρία». [Άννα Αφεντουλίδου, bookpress.gr, 19 Ιουλίου]
ΧΑΛΟΟΥ, ΚΟΣΜΟΝΑΥΤΗ - ΜΑΤΑ ΚΑΣΤΡΗΣΙΟΥ
Το χαλόου, Κοσμοναύτη είναι ένας αποχαιρετισμός σε κάθε παλιά μορφή που αλλάζει και μια αποδοχή απέναντι στην απουσία, την πιο δηλωτική πράξη της παρουσίας, απέναντι στον ου τόπο που αγκαλιάζει όλες τις εκδοχές. Στο παρόν βιβλίο, το μέρος αυτό είναι η Βαρσοβία. Με κάποιους ήρωες να εκπροσωπούν το αδιάκοπο κάλεσμα προς ό,τι θυμίζει τη συμπαντική καταγωγή μας και άλλους να επιμένουν προς μια αισθητηριακή αντίληψη του κόσμου, οι αποχαιρετισμοί ολοένα και πληθαίνουν, γίνονται αναπόφευκτοι. Η Βάντα, η Ντάρια και ο Μιρόσλαβ συναντιούνται και απομακρύνονται, τηλεφωνούν και στέλνουν γράμματα, κι ως φωτεινά σήματα που αναβοσβήνουν, αναζητούν εκείνον τον κώδικα που θα τους επιτρέψει έστω να αναγνωρίσουν ο ένας τον άλλο καθώς οι φιγούρες τους θα διασταυρώνονται βιαστικά όταν θα ανάβει το φανάρι στη λεωφόρο Μαρσαλκόβσκα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Έκπτωτος - Αντιγόνη Κολοβέντζου
Ακολουθούσαν βαλίτσες με άγνωστα ονόματα. Πορευτήκαμε μαζί μέσα στο τούνελ. Δεν ήταν και τόσο άσχημα όσο φαινόταν στην αρχή. Tο ταξίδι μόλις ξεκίνησε. * Η Αντιγόνη Κολοβέντζου μεγάλωσε και ζει στην Ελευσίνα όπου και εργάζεται ως Μηχανολόγος Μηχανικός. Στα 16 της δημοσιεύτηκε ένα από τα πρώτα ποιήματά της στην εφημερίδα «Διεθνής Δημοσιογραφική». Έχει συμμετάσχει στην ποιητική ανθολογία Αφετηρίες (2014), σε ανθολόγηση της Χριστίνας Οικονομίδου, και στο ημερολόγιο 3 εποχές στο ίδιο σπίτι (2016), σε ανθολόγηση της Λίνας Νικολακοπούλου, του Γιώργου Ανδρέου και του Θράσου Καμινάκη. Συνεργάζεται με τον Μουσικό Διαδικτυακό Πολυχώρο musicity από το 2015, γράφοντας αυτοτελείς ιστορίες με αφορμή νέα τραγούδια της μουσικής σκηνής στη στήλη «Τραγούδι της εβδομάδας», ενώ το 2017 παρουσίασε την πρώτη ατομική φωτογραφική έκθεση, συνοδεία δικών της κειμένων με τίτλο “doubles, couples, twins”. Στίχοι της έχουν μελοποιηθεί από τον συνθέτη Νότη Μαυρουδή. Ο Έκπτωτος είναι η πρώτη ποιητική της συλλογή.
Josten Holder - Χριστίνα Λατσίνου
Μία ανομοιογενής ομάδα κατακτά εύκολα τον φιλήσυχο πλανήτη Josten Holder και ανατρέπει το καθεστώς διοίκησης ενώ επιβάλει νέες συνθήκες διαβίωσης. Ένα ζευγάρι γηγενών έρχονται σε ρήξη. Ο Σωτήρης δεν αποδέχεται την αλλαγή, όμως, τελείως υποταγμένος, ανήμπορος και άβουλος, δεν ξέρει πώς να αντιδράσει. Η γυναίκα του, που φιλοδοξεί να ανέβει στην ιεραρχία, τον χωρίζει και παντρεύεται έναν από τους αρχηγούς. Οι επιθυμίες της, όμως, για ανέλιξη σκοντάφτουν στη βούληση του νέου της συζύγου. Παράλληλα, ο Σωτήρης αποφασίζει επιτέλους να δράσει. Μία ανακάλυψή του και η γνωριμία του με τη Μαρίνα θα τον οδηγήσουν σε έναν δρόμο που δεν είχε ποτέ φανταστεί.
360 μοίρες εκτός - Λίλλυ Κοτσώνη
360 μοίρες εκτός η νέα ποιητική συλλογή της Λίλλυς Κοτσώνη, που έρχεται, μετά από μια δύσκολη περίοδο εγκλεισμού, σηματοδοτώντας τη λυτρωτική έξοδο από τον ασφυκτικό κλοιό μιας προδιαγεγραμμένης πορείας. Μια περιστρεφόμενη πολυθρόνα στο πεζοδρόμιο γίνεται το σύμβολο της αβίαστης εξωστρέφειας των συναισθημάτων και της ελεύθερης κυκλικής ματιάς στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα της νέας μέρας. Αγάπη, αφοσίωση, φιλία, πόνος, νοσταλγία, ρεαλισμός, ματαίωση, μα και ελπίδα, γεμίζουν τις σελίδες της συλλογής και παρασύρουν τον αναγνώστη στην επίγνωση της δικής του πολύτιμης αλήθειας.
ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΚΕΣ ΟΔΗΓΙΕΣ - ΣΚΟΥΡΛΑ ΜΑΡΙΑ
ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΟ Γεννιέσαι και με το μίασμα στην ύπαρξη περνάς· μ' ένα λουτρό εξαγνισμού και με τα σπάργανα ζεστά αποδοχή ζητάς. Πεθαίνεις το σώμα σου ξεπλένουν και στα λευκά σε ντύνουν μοιρολογούν γι' αυτά που δεν θα ξαναδείς κι εσύ για όλα τ' άλλα. [Από την έκδοση]
Καθρέφτης καιρός - ΟΙΚΟΝΟΜΟΠΟΥΛΟΥ ΕΛΕΝΗ
ΑΝΤΙΟ, ΦΙΛΕ Έστειλα τα χέρια μου να σ' αγγίξουν ξανά μα σ' ένιωσα ξένο. Έκλεισα σφιχτά τις παλάμες μου τα δάκτυλά σου θρυμματίζονταν σιγά σιγά και χάνονταν στην άβυσσο στο αδυσώπητο πένθος του χρόνου. [Από την έκδοση]
θα γίνουν ΟΛΑ με τα μάτια ΑΝΟΙΧΤΑ - Ευαγγελία Τάτση
Yπάρχει μια λέξη που χάθηκε μέσα σε κάθε λέξη. Η λέξη των μονολόγων μας που δεν γράφτηκε για τις ερωτήσεις των άλλων και που τη σκέπασαν σε στρώματα τα τι και τα πόσο των ερωτήσεων. Όπως εγώ λέω περιμένω σαν να λέω χρόνος. Χρόνος ανάμεσα στο γιατί που ρωτά και το γιατί που γνωρίζει και χρόνος κερδισμένος. Αυτή η ιδιωτική μας διάλεκτος που όπως κάθε διάλεκτος ηττήθηκε κρύβει την ιστορία των ανθρώπων.
Ο δρόμος με τις κερασιές - Οικονόμου Αγγελική
ΑΝΤΙΟ, ΦΙΛΕ Έστειλα τα χέρια μου να σ' αγγίξουν ξανά μα σ' ένιωσα ξένο. Έκλεισα σφιχτά τις παλάμες μου τα δάκτυλά σου θρυμματίζονταν σιγά σιγά και χάνονταν στην άβυσσο στο αδυσώπητο πένθος του χρόνου. [Από την έκδοση]
Ο δρόμος με τα χίλια χρώματα - Έλενα Γιοβανάκη
Πιστεύουμε πως βαδίζουμε σε διαφορετικά μονοπάτια, που δεν διασταυρώνονται πουθενά. Όμως, κάνουμε λάθος. Στον ίδιο δρόμο βρισκόμαστε όλοι, που είναι φτιαγμένος από χίλια χρώματα κι ανάμεσά τους αναζητάμε με αγωνία το δικό μας. Έτσι συνεχίζουμε ανενόχλητοι, δεν βλέπουμε πού πάμε, σχεδόν ξεχνάμε πού μας οδηγεί. Ο Παύλος αναρωτιέται τι συνέβη και, κάποια νύχτα, τον πλάκωσε το ταβάνι της μικρής του γκαρσονιέρας. Η Σοφία ψάχνει να βρει τι απέγινε η κολλητή της και γιατί έπαψε να της μιλά. Την ίδια στιγμή, μια πανέμορφη πριγκίπισσα, δύο δίδυμοι μισθοφόροι, ένας γενναίος πολεμιστής και ένας ερωτευμένος νεαρός αναζητούν το Ιλ-Ναχίρ, το μαγικό πετράδι που έχει τη δύναμη να πραγματοποιεί τους ανεκπλήρωτους πόθους. * Η Έλενα Γιοβανάκη γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πειραιά. Σπούδασε Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, και έχει παρακολουθήσει σεμινάρια Δημιουργικής Γραφής. Ασχολείται παράλληλα με τη ζωγραφική και την εικονογράφηση. Το μυθιστόρημα Ο δρόμος με τα χίλια χρώματα είναι το πρώτο της βιβλίο.
ΑΠΟΠΑΤΡΙΔΕΣ - ΤΡΑΚΗ ΒΙΚΤΩΡΙΑ
Υπάρχει παραμύθι που να μη βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία; Που να μη χάνεται στα βάθη των αιώνων, στα πέρατα του κόσμου, κι έπειτα να ξαναγυρνά για να ακουστεί; Ο Afzi επιβιώνει υστέρα από μια απίθανη περιπέτεια με εξωγήινους τρομοκράτες. Ο ξάδερφός του στέκεται φυλακας-άγγελος όταν τα πάντα φαίνονται να έχουν χαθεί στη θάλασσα. Είναι ψέμα ή μήπως είναι όνειρο; Το παιχνίδι της μοίρας δυο μικρών προσφύγων, σε μια ατμόσφαιρα που αντανακλά διαφορετικά την ιστορία μέσα από τα μάτια των παιδιών, για τις χαμένες πατρίδες της καρδιάς. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
ΜΟΥΣΙΚΟ ΚΟΥΤΙ - ΜΠΑΚΟΥ ΝΑΝΣΥ
Κάθε μουσικό κουτί μοναδικό, κάθε νότα μοναδική. Παρόμοια σύμβολα, κρεμασμένα με διαφορετική ακολουθία στο πεντάγραμμο. Η κυρα-Φρόσω ρίζωσε στην ξενιτιά, αλλά δεν παύει να ονειρεύεται την επιστροφή στο νησί της. Η Κλειώ τακτοποιεί την ντουλάπα μετά τον χωρισμό από έναν αυταρχικό σύζυγο. Ο πρόσφυγας από την Εγγύς Ανατολή απαγγέλλει κάθε Τρίτη το Τροπάριο της Κασσιανής. Δεκαεννέα μικρές-μεγάλες ιστορίες, δεκαεννέα πρωταγωνίστριες και πρωταγωνιστές στα μονοπάτια που χάραξαν οι ίδιοι ή άλλοι γι' αυτούς. Κάθε μουσικό κουτί, μια διαφορετική μελωδία. Κάθε ζωή, μια διαφορετική διαδρομή. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Ο κούκος που έφερε την άνοιξη - ΤΑΣΗΓΙΑΝΝΗ ΒΑΣΙΛΙΚΗ
Η Χριστίνα βρίσκεται σε πλήρη απόγνωση εξαιτίας της συμπεριφοράς του Νίκου που είναι απών από την κοινή τους ζωή μια ζωή που είχαν ονειρευτεί, ερωτευμένοι από την πρώτη τους νιότη. Μαζί με την παιδική της φίλη, τη Λίλα, προσπαθούν να λύσουν το μυστήριο που κρύβει η αλλαγή του. Αρωγό τους έχουν τον κουμπάρο τους και αδερφικό φίλο του Νίκου, και όλοι μαζί καλούνται να έρθουν αντιμέτωποι με μια αντίπαλο απίστευτα σκληρή. Τα παιχνίδια δύναμης, που προκύπτουν μέσα από τις εξαρτήσεις, μπορούν να γίνουν πολύ επικίνδυνα, ειδικά όταν κάποιος αποφασίζει να παίξει με την ίδια του την οικογένεια. Ποιος άρχισε λοιπόν το άσχημο παιχνίδι της εξάρτησης ανάμεσα στον Νίκο και στη Χριστίνα; Ποιος παίζει σε μια άλλη γειτονιά; Ποιος ήταν ο νικητής; Υπήρξε άραγε ή όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά, κουβαλώντας τον ρόλο του και την κληρονομιά του, χάθηκαν στον λαβύρινθο των εξαρτήσεων; Η αγάπη τρομοκρατείται, μα δεν παύει να πιστεύει. Ο εγωισμός έχει τη γεύση ανεμοθύελλας και η ελπίδα κάπου σιγοβράζει. Όλα είναι στιγμές που πρέπει πάντα κάτι να διαλέξεις, κάτι να αφήσεις, να ξεχάσεις, να παλέψεις, αν θες το πρόσωπο που βλέπεις στον καθρέφτη να είναι το αληθινό. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
