Η Ελπίδα Ζαχαράκη – ή αλλιώς Βατόμουρο, είναι καλλιγράφος και γραφίστρια. Γεννημένη το 1991 στην Αθήνα, σπούδασε Art & Design στο Akto College και αποφοίτησε με πτυχίο Bachelor of First class honours degree από το Middlesex University. Από το πρώτο έτος της σχολής ασχολήθηκε με την τυπογραφία και τα γράμματα με κατεύθυνση στις χειρόγραφες τεχνικές καλλιγραφίας.
Το 2014 κέρδισε το πρώτο βραβείο στο Athens Portfolio Night, το οποίο στη συνέχεια άνοιξε την πόρτα για τη συμμετοχή της στο Art Directors Club στη Νέα Υόρκη. Μετά την επιστροφή της από τη Νέα Υόρκη άρχισε να εργάζεται ως γραφίστρια στη διαφημιστική βιομηχανία αναλαμβάνοντας πολλά έργα για διεθνείς πελάτες. Παράλληλα με την καθημερινή της δουλειά, το 2016 και μετά από προτροπή της δασκάλας της και καλλιτέχνιδας Ειρήνης Γκόνου, ξεκίνησε να διδάσκει καλλιγραφία στο Μικρό Πολυτεχνείο. Το 2020 αποφάσισε να εγκαταλείψει τη δουλειά του γραφείου και να δοκιμάσει την τύχη της για να υλοποιήσει το μακροχρόνιο όνειρό της να γίνει ανεξάρτητη καλλιτέχνης. Από το 2021 διατηρεί ένα μικρό ατελιέ σε μία καταπράσινη περιοχή της Αθήνας με τα πουλιά να κελαηδούν στο παράθυρο της. Έχει συμμετάσχει στην ενέργεια του δήμου Αθηναίων για την καλλιτεχνική αναβάθμιση των καφέ στο ιστορικό τρίγωνο της Αθήνας σε Ερμού και Φωκίωνος Νέγρη και σχεδίασε την καλλιγραφία για τα γάλατα & τα γιαούρτια της Δέλτα. Ανάμεσα στις συνεργασίες της περιλαμβάνονται ονόματα όπως Dior, Korres, Francis Kurkdjian, Attica, Ogilvy, Amvyx, Moet, Martini, Bombay Sapphire, Mantility κ.α.
Το έργο της είναι γύρω από την τυπογραφία και την καλλιγραφία. Προτιμά να δουλεύει με αναλογικά μέσα: στυλό, πινέλα και μαρκαδόροι είναι μερικές από τις επιλογές της. Εκτός από τα έργα με ψηφιακά μέσα σχεδιασμού, η Ελπίδα πιστεύει ότι η εργασία με τα αναλογικά μέσα επιτρέπει την αποτύπωση της χορογραφικής αυθεντικότητας και της αυθόρμητης αναπαράστασης της καλλιγραφίας, μιας μοναδικής στιγμής στο χρόνο σε επιφάνειες. Αντιλαμβάνεται τα γράμματα ως ιερά συμβολικά σχήματα και μελετά όλα τα ελληνικά και μεσαιωνικά χειρόγραφα από τον 3ο αιώνα π.Χ., δημιουργώντας νέα γράμματα με βάση αυτά. Τα τελευταία πέντε χρόνια η Ελπίδα έχει αιχμαλωτιστεί από την ιδέα της παρουσίασης της καλλιγραφίας σε μεγαλύτερες κλίμακες, όπως τοίχοι και έδαφος, χρησιμοποιώντας ολιστικές κινήσεις του σώματος. Μέσω αυτής της πρακτικής ελπίζει να εμπνεύσει τους ανθρώπους να αντιληφθούν τα γράμματα πέρα από τα συμβατικά εκφραστικά μέσα.
https://www.